• Rodzina
• Narodziny i chrzest
• Trzy imiona
• Młodość i edukacja
• Ameryka
• Wojna z Rosją
• Insurekcja
• Emigracja
• Śmierć i pogrzeb
• Wizerunek prywatny
• Kobiety
• Kopiec w Krakowie
• Góra w Australii
• Wyspa w Alasce
• Hrabstwo w USA
• Pomniki
• Obrazy
• Inne formy kultu
• Cytaty
• Wirtualne muzeum

Tadeusz Kościuszko w sukmanie i tzw. „czapce wolności”

portret wykonany przez Jolantę Milkę w 1995 r., obecnie znajduje się w gabinecie dyrektora szkoły, kopia miedziorytu G. Fiesingera wg rys. G. Tauberta z portretu  J. Grassiego malowanego ok. 1794 r.

TADEUSZ  KOŚCIUSZKO  –  NASZ  PATRON

Urodził się prawdopodobnie 4 lutego 1746 r. we wsi Mereczowszczyzna pod Kossowem na Litwie. Podczas chrztu otrzymał trzy imiona: Andrzej Tadeusz Bonawentura. Dzieciństwo spędził w rodzinnym dworku, a po ukończeniu 9 lat został zapisany do szkoły pijarów w Lubieszowie. Był dobrym i sumiennym uczniem. Gdy miał 12 lat stracił ojca. Mając ukończone 19 lat został przyjęty do założonej w Warszawie przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, Szkoły Rycerskiej zwanej Korpusem Kadetów, która przygotowywała oficerów do służby wojskowej oraz uczyła patriotyzmu czyli miłości do Ojczyzny. Gdy Tadeusz miał 22 lata stracił matkę, mimo to był jednym z najlepszych kadetów, za co został wysłany na zagraniczne studia do Francji, gdzie doskonalił się jako wojskowy inżynier, specjalista od budowy fortyfikacji. W 1776 r. mając 30 lat udał się do Ameryki, aby walczyć o wolność Stanów Zjednoczonych. Zdobył tam sławę i doświadczenie wojskowe oraz przyjaźń amerykańskiego prezydenta Jerzego Waszyngtona. Opuszczając Amerykę jako jej bohater, na cześć którego w najsłynniejszej akademii wojskowej West Point do dziś stoi pomnik, powracał do Polski jako 38 letni mężczyzna, doświadczony inżynier i oficer, gotowy swe umiejętności poświęcić Ojczyźnie. Dnia 12 października 1789 r. mając 43 lata Kościuszko został awansowany na generała armii koronnej Rzeczypospolitej. Chrzest bojowy przeszedł podczas wojny w obronie Konstytucji 3 Maja dowodząc w bitwie pod Dubienką w 1792 r., za co został nagrodzony złotym medalem Virtuti Militari. Jednak trzykrotna przewaga Rosjan zmusiła króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do ugięcia się pod żądaniami carycy Katarzyny II, co skończyło się cofnięciem reform i drugim rozbiorem Polski w 1793 r. Kościuszko podał się do dymisji i wyjechał do Francji. Ostatnią próbą ratowania upadającego państwa było powstanie, na czele którego stanął nasz Patron, składając przysięgę dnia 24 marca 1794 r. na rynku w Krakowie. Tadeusz Kościuszko – Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej poderwał Polaków do walki z zaborcami, zwłaszcza oddziały chłopskie czyli kosynierów, którzy wsławili się w bitwie pod Racławicami. Jednak przewaga Rosjan była zbyt duża, powstanie upadło, a wraz z nim szanse na niepodległą Polskę – ostatni rozbiór odbył się w 1795 r. i spowodował zniknięcie państwa polskiego z mapy Europy na 123 lata. Kościuszko po zwolnieniu z carskiej niewoli, resztę życia spędził na emigracji we Francji i Szwajcarii, gdzie w Solurze w wieku 71 lat zmarł 15 października 1817 r. W roku 1818 zwłoki Kościuszki przywieziono do Krakowa i złożono w grobach królewskich na Wawelu (krypta św. Leonarda).

Przysięga na Rynku w Krakowie na obrazie Wojciecha Kossaka z XIX wieku, w: D. Nawrot, Tadeusz Kościuszko. Polski i amerykański bohater, Kraków 2017.